obradom przewodniczy: prof. dr hab. Katarzyna Paprzycka-Hausman

Uniwersytet Warszawski

Zagadki “pokoju wzrokowego”: Wittgensteinowska krytyka realizmu pośredniego

„Pojęcie «widzieć» sprawia wrażenie zagmatwanego” (Wittgenstein, „Dociekania filozoficzne”, s. 280). Wittgenstein wyróżnia dwa podstawowe sposoby funkcjonowania tego terminu. „Widzenie” w pierwszym sensie to „doświadczenie wzrokowe”: doznanie barw i kształtów. „Widzenie” w drugim sensie Wittgenstein nazywa „dostrzeżeniem aspektu”. Ilustracją tego zjawiska jest na przykład usłyszenie powagi melodii, zobaczenie skradającego się kota czy ujrzenie smutku na twarzy […]

“Trzeci” Wittgenstein o systemie przekonań

Opublikowana pięćdziesiąt lat temu książka Ludwiga Wittgensteina „O pewności” uważana jest niekiedy za największe osiągnięcie „trzeciego” Wittgensteina, za najwspanialszy wyraz filozofii tworzonej przez austriackiego myśliciela w ostatnich pięciu latach życia. Uwagi składające się na tę książkę zarysowują oryginalną koncepcję struktury systemu przekonań. Koncepcja ta bywa interpretowana jako fundacjonistyczna, kontekstualistyczna lub taka, która nie daje się […]

Dlaczego etyka i polityka mają sens? Epistemologia Traktatu Polityczno-Filozoficznego

Pod wpływem prac Ludwika Wittgensteina możliwości uprawiania etyki i filozofii polityki zostały znacznie ograniczone. Filozofii przypadła rola terapeutyczna: objaśnianie pojęć (Wittgenstein I) lub objaśnianie gier językowych (Wittgenstein II). Mój Traktat polityczno-filozoficzny stawia wyzwanie koncepcjom epistemologicznym Wittgensteina i jego uczniów oraz podważa ich krytykę tradycyjnego filozofowania i mówienia o wartościach. Wysuwa twierdzenia o etyce i polityce […]

Od Wittgensteina do Wrighta: Wczesna historia pluralistycznej teorii prawdy

Za moment, w którym aletyczny pluralizm stał się częścią filozofii głównego nurtu, uznaje się powszechnie publikację „Truth and Objectivity” Crispina Wrighta w 1992 r. Wcześniejsza historia pluralistycznej teorii prawdy nie jest jak dotąd napisana. Istnieje świadomość, że pewne uwagi w duchu pluralistycznym można znaleźć już u filozofów przedwojennych, takich jak Harry Acton czy Arne Næss. […]