Karol Wojtyła był przez wiele lat związany z krakowskim środowiskiem filozoficznym, najpierw jako student i adept filozofii, a od lat 50. i 60. także jako biskup i arcybiskup. Po roku 1954, gdy Wydział Teologiczny został usunięty z Uniwersytetu Jagiellońskiego, zaangażował się w podtrzymywanie i rozwijanie intelektualnych tradycji w Krakowie, związanych ze środowiskami katolickich filozofów, teologów oraz reprezentantów nauk formalnych i szczegółowych. Krakowski Wydział Teologiczny wprawdzie nadal funkcjonował po 1954 roku, jednak już jako autonomiczna jednostka naukowa, podlegająca przepisom prawa kościelnego. Mimo trudności płynących ze strony ówczesnych władz, Wojtyła inicjował w latach 60. i 70. szereg przedsięwzięć o charakterze naukowym, a także działał na rzecz rozwijania i integracji krakowskiego środowiska akademickiego w obrębie Wydziału Teologicznego. Efektem tej wieloaspektowej działalności była między innymi decyzja Kongregacji Wychowania Katolickiego z 1976 roku o powołaniu Papieskiego Wydziału Filozoficznego w Krakowie, przypieczętowana motu proprio „Beata Hedvigis” z 1981 roku. W prezentacji skupię się na omówieniu różnych form działalności Karola Wojtyły, które sprzyjały rozwijaniu filozofii chrześcijańskiej w Krakowie i przyczyniły się do powstania Instytutu Filozofii przy Papieskim Wydziale Teologicznym, a następnie Wydziału Filozoficznego Papieskiej Akademii Teologicznej. Prezentacja będzie bazowała na licznych materiałach źródłowych, m.in. publikacjach o tematyce historycznej i filozoficznej, materiałach archiwalnych oraz relacjach uczonych, którzy byli związani z Wydziałem Filozoficznym PAT od samego początku jego istnienia (m.in. ks. kard. prof. Marian Jaworski, ks. prof. Michał Heller, prof. Karol Tarnowski).