Przedmiotem referatu jest wczesna koncepcja reprezentacji psychologicznej w filozofii Edmunda Husserla. Pierwszy jej szkic został zawarty w dziele Zur Logik der Zeichen (Semiotik) z 1891 r. i stanowi de facto punkt zwrotny w myśli niemieckiego filozofa. Natrafiwszy na pewne problemy w ramach filozofii arytmetyki, których nie mógł on rozwiązać przy użyciu dostępnych mu narzędzi psychologii opisowej, Husserl odchodzi od ortodoksyjnego brentanizmu, próbując połączyć podejście formalne (logicznej analizy znaku) z perspektywą psychologiczną – analizą przedstawień. Podstawowy problem tej rozprawy oraz szeregu dzieł z lat 1891-1899 dotyczy kwestii możliwości, sposobu, a przede wszystkim epistemicznej wartości twierdzeń uzyskiwanych w matematyce i logice. Twierdzeń cechujących się, zdaniem Husserla, najwyższym stopniem pewności, których przedmiot jednak nie jest dostępny bezpośredniemu poznaniu. Drogą do rozwiązania zagadnienia jest staranniejsza analiza przedstawień autentycznych (eigentlich) i nieautentycznych – czyli takich, w których przedmiot jest samoobecny i reprezentowany przez coś innego. Choć pojęcia te występowały już w filozofii Franza Brentana, Husserl dokonuje szeregu istotnych reinterpretacji.

Ten okres twórczości filozoficznej Husserla nie doczekał się należytej ekspozycji, choć problemy w nim poruszone i zaproponowane rozwiązania mają konsekwencje w postaci wielu tez zawartych w „Badaniach logicznych”. Referat stawia sobie za cel rekonstrukcję głównego problemu filozofii Husserla z lat 1891-1899 oraz sposobu jego rozwiązania, a następnie wskazuje na pewne kluczowe, być może nierozwiązywalne na gruncie psychologii opisowej resp. późniejszej fenomenologii, problemy semiotyczne.