W funkcjonowaniu polskiej szkoły podstawową rolę odgrywa polityka edukacji. Jednak decyzje polityczne, dotyczące kształtu edukacji, nie są podejmowane w oparciu o racje merytoryczne, lecz powstają jako wyraz przekonań partii sprawujących władzę. To niekorzystne zjawisko trwa w polskiej szkole od czasu przełomu politycznego w 1989 r. Poprawa kondycji polskiej szkoły wymaga radykalnego odpolitycznienia edukacji. Potrzebne jest uwzględnienie w większym stopniu racji profesjonalnego środowiska: pedagogów, filozofów, kulturoznawców, psychologów. Edukacja filozoficzna w polskich szkołach funkcjonuje w konwencji niemalże zakazu kulturowego. Jako przykład wzięto do analizy relację między nauczaniem religii a nauczaniem filozofii (i odrębnie – etyki). Obecna, jaskrawa dysproporcja w nauczaniu tych przedmiotów może budzić niepokój – przedstawiane w szkole treści mogą nie być adekwatne do kondycji kulturowej współczesnego świata. Poprawy wymagają założenia dotyczące kształtowania modeli wiedzy, kompetencji poznawczych, struktur umiejętnościowych dotychczasowego systemu edukacji.