Etyka uprawiana w środowisku KUL przez Karola Wojtyłę, Tadeusza Stycznia oraz ich uczniów stoi na stanowisku deontologizmu o wyraźnym profilu personalistycznym, sama jednak zasada personalizmu uzyskała w tej szkole dwie interpretacje: dygnitatywną (Wojtyła, Styczeń w pierwszej fazie swej myśli) oraz werytatywną (Styczeń w drugiej fazie). Norma personalistyczna według ujęcia dygnitatywnego czerpie uzasadnienie z faktu godności osoby, natomiast werytatywny model argumentacji personalistycznej wskazuje na normatywną moc prawdy. 

Styczeń nie uważał swej koncepcji za wykończoną, przedstawiał ją jako projekt roboczy, kwestię do dyskusji. Kontynuując dyskusję ze Styczniem, trzeba postawić pytanie: czy mamy do czynienia z dwoma paradygmatami etyki personalistycznej, czy raczej z dwoma typami argumentacji w obrębie tego samego paradygmatu personalistycznego?

Zaletą koncepcji Stycznia wydaje się zakorzenienie normatywności w doświadczeniu: nie wolno mi zaprzeczyć temu, co sam stwierdziłem; z drugiej strony tak konstruowana etyka wydaje się formalistyczna. Ukrycie kategorii dobra (wartość, godność) wskutek absolutyzacji momentu „normatywności prawdy” nie pozwala zbudować etyki materialnej, pełniej eksplorującej różnorodność doświadczenia moralnego.

Autor wystąpienia proponuje uściślenie Stycznia tezy o normatywności prawdy, wskazując, że źródło normatywności znajduje się nie tylko w samym akcie poznania i właściwej mu asercji angażującej podmiot, ale również w aksjologicznych treściach poznania. Werytatywna koncepcja personalizmu zawęża aksjologiczne podstawy etyki do wartości prawdy.