Zgodnie z obecnym status quo w zakresie regulacji prawnych śmierć mózgu może być utożsamiona ze śmiercią człowieka, ponieważ stanowi ona śmierć organizmu. Jednakże empiryczne świadectwa zgormadzone przez Allana Shewmona jasno wskazują na to, że ciała w takim stanie, jeśli są podłączone do respiratora, mogą utrzymywać funkcje charakterystyczne dla żywych organizmów, a co za tym idzie nie mogą być uznane za biologiczne martwe. Dowody zgromadzone przez Shewmona przesądzają o konieczności zmian tych praktyk na oddziałach intensywnej terapii, które są związane z końcem ludzkiego życia. Jedna z możliwości zakłada ponowne zbadanie biologicznej koncepcji śmierci, stanowiącej uzasadnienie dla stosowania neurologicznych kryteriów śmierci. Realizując to zadanie, w moim wystąpieniu przedstawię argumenty na rzecz zastąpienia biologicznej koncepcji śmierci koncepcją moralną, która opiera się na pojęciu nieodwracalnej utraty statusu moralnego człowieka. Podejmę się obrony tego rodzaju koncepcji przed popularnym argumentem wskazującym na to, że moralna koncepcja śmierci jest zbyt niejasna, aby stanowić solidną podstawę dla regulacji prawnych dotyczących stwierdzania śmierci. Wskażę, że dominujący obecnie biologiczny pogląd na śmierć nie jest wcale lepszy pod tym względem, a to dlatego, że jego główna teza, zgodnie z którą wszystkie żywe organizmy umierają w tym samym sensie, czyni użytek z pojęcia organizmu, które nie jest bardziej jednoznaczne na gruncie współczesnej biologii niż pojęcie status moralnego lub osoby na gruncie współczesnej etyki. Argumentuję, iż moralna koncepcja śmierci jest bardziej adekwatna, ponieważ w sposób bezpośredni odpowiada na nasze praktyczne zainteresowanie procedurą stwierdzania śmierci, tzn. uznaje ona za zmarłych tych ludzi, którym nie można już w żaden sposób pomóc ani zaszkodzić.