Intencjonalizm i konwencjonalizm to dwa rywalizujące ze sobą stanowiska w debacie na temat roli intencji mówiącego w semantyce demonstratywów (np. „to”). Pierwszy pogląd można krótko scharakteryzować w następujący sposób:

„To” wypowiedziane w kontekście c odnosi się do przedmiotu o (wtedy i tylko) wtedy, gdy mówiący ma intencję by wypowiedziane przez niego w kontekście c „to” odnosiło się do o.

Drugi zaś:

„To” wypowiedziane w kontekście c odnosi się (lub nie odnosi się) do przedmiotu o bez względu na to czy mówiący ma intencję by wypowiedziane przez niego w kontekście c „to” odnosiło się do o.

Standardowym argumentem za konwencjonalizmem są tak zwane przypadki niedopasowania (Gauker 2008). Są to proste sytuacje próbujące pokazać, że ludzie generalnie mają nieintencjonalistyczne intuicje w kwestii odniesienia demonstratywów w sytuacjach, w których intencja odniesieniowa mówiącego nie pokrywa się z jego rzeczywistym wskazaniem (demonstracją).

Niektórzy intencjonaliści (Montminy 2010) proponują jednak wobec tego argumentowi odpowiedź. Polega ona na obserwacji, że gdy mówiący wyjawi słuchaczowi swoją intencję odniesieniową wprost w późniejszej fazie rozmowy, nasza oryginalna konwencjonalistyczna intuicja znika i zostaje zastąpiona intencjonalistyczną.

W swoim wystąpieniu zamierzam zaproponować taką semantykę demonstratywów, która pozostaje konwencjonalistyczną, jednak obejmuje i tłumaczy obie powyższe intuicje.

Literatura:

Gauker, C. (2008). Zero tolerance for pragmatics.

Montminy, M. (2010). Context and Communication: A Defense of Intentionalism.