W dyskursie dotyczącym epoki antropocenu kluczowym tematem jest eksploatacja zasobów naturalnych przez człowieka. Podkreśla się niczym nieskrępowaną władzę człowieka nad środowiskiem i negatywne konsekwencje wynikające z jego destrukcyjnej działalności dla wszystkich organizmów żyjących na ziemi.

Teorie naukowe próbują zdestabilizować epokę antropocenu, wskazując na konieczność podkreślania wzajemnych relacji między ludźmi i pozostałymi organizmami i podmiotami pozaludzkimi (Haraway 2016). Wiele miejsca, szczególnie w naukach biologicznych i neuronaukach, poświęcono tematyce związanej z podmiotowością zwierząt (Ross 2019), i ich emocjonalnością (Ferretti, Papaleo 2018). Dzięki podkreślaniu znaczenia podmiotów pozaludzkich zasadne okazuje się pytanie o to, czy można je zdefiniować jako innych, dzięki którym my – ludzie – możemy konstytuować własną podmiotowość i realizować nasz egzystencjalny projekt. Posługując się narzędziami filozofii egzystencjalnej wykazujemy, że paradygmat zakładający, że tylko człowiek może być inny, wyczerpał się.

Idąc o krok dalej, chcemy wykazać, że nie tylko zwierzę może być definiowane jako inny oraz że w pojęcie podmiotów pozaludzkich powinny także zostać włączone rośliny. Wykorzystując intelektualne zdobycze nauk biologicznych (w tym także tzw. neurobiologii roślin) wykażemy zasadność naszego stanowiska. Dodatkowo, aby usytuować rozważania dotyczące roślin w szerszym kontekście, podejmiemy namysł nad tym, czy roślina jest innym (Sartre), czy też może jednak Innym (de Beauvoir)? Dodatkowo zwrócimy uwagę na praktyki podejmowane w epoce antropocenu mające na celu wykluczenie roślin i zdefiniowanie ich jako obcych, za których nie chcemy ponosić odpowiedzialności i włączać je w obszar moralności.