Tymotejska władza zawierająca przekonania moralne stanowi fundament pedagogiki platońskiej. Thymós zawiera przedrefleksyjne przekonania moralne o tym, kiedy powinien pojawić się wstyd, u kogo należy poszukiwać uznania, komu i w jakich okolicznościach należny jest gniew oraz umożliwia kształtowanie – obojętnej na prawdziwość bądź fałszywość swoich własnych przedstawień (phantasmata) – wyobraźni moralnej. Jej formowanie odbywa się na drodze orientowania thymós na cele takie jak: reputacja, honor, ambicja, wyróżnienie, cześć, itp. Dusza gniewliwa, dzięki wrażliwości na oddziaływania rozumu (to logistikon), jest zdolna poskramiać niezależną od rozumu duszę popędliwą (epithymiai), która jest obojętna na aktywność fantazmatyczną i możliwą dzięki niej edukację poprzez obrazy. Popędy, jako pozbawione intencjonalności, są obojętne na jakości przedmiotów, poprzez które umożliwiają ludziom zaspokojenie, ponadto nie podporządkowują się one żadnej hierarchii celów, ponieważ rządzi nimi nieumiarkowanie (pleonexia). W ujęciu Platona wyobraźnia ma być co do zasady moralna, a więc adekwatnie ukierunkowana przez pedagogikę tymotejską i jako taka stanowi ona troskę o duszę gniewliwą, dla której cnotą jest męstwo. Platon był zainteresowany odkryciem metody, dzięki której możliwe byłoby związanie wytrzymałym wędzidłem duszy popędliwej z władzą tymotejską tak, aby popędliwość ukierunkować w stronę fantazmatów, a te z kolei oddać władzy thymós. W jego opinii najlepszą metodą sublimacji popędliwości byłoby uwikłanie jej w walkę o uznanie, a więc jak najściślejsze uzależnienie od części tymotejskiej. Paradoks towarzyszący temu pomysłowi dotyczy potencjalnego uznania moralnej prawomocności walki o uznanie przez ludzi pozbawionych społecznego uznania z powodu niespełnienia wymagań stawianych istocie myślącej, a także tych, które utraciły szacunek do samych siebie, a więc podmiotów moralnych poddanych atimii.