Lynn White w artykule “Historical Roots of Our Ecologic Crisis” stwierdził, że chrześcijaństwo ponosi ogromne brzemię winy za kryzys ekologiczny. Twierdził on bowiem, że przez zniszczenie animizmu, chrześcijaństwo umożliwiło eksploatację przyrody, która nie liczyła się z odczuciami istot pozaludzkich. Animistyczne wierzenia w obecność opiekuńczych duchów w każdym drzewie, strumieniu i wzgórzu sprawiały, że jeśli człowiek chciał użyć ich dla swoich potrzeb, najpierw musiał udobruchać ich duchy. Podobnie uważał Arnold Toynbee twierdząc, że politeistyczne religie starożytnej Grecji poprzez przypisywanie boskości zarówno przyrodzie ożywionej, jak i nieożywionej tworzyły kulturową barierę chroniącą przyrodę przed nadużyciami ze strony człowieka. Natomiast religie monoteistyczne wypierając starożytny politeizm pozbawiły przyrodę tej ochrony.
Wydaje się, że opinie White\’a i Toynbee\’ego na temat roli chrześcijaństwa w usuwaniu kulturowo-religijnych barier chroniących przyrodę są przynajmniej w części uzasadnione. Chrześcijaństwo nie mogło bowiem zaakceptować animizmu przypisującego boskość przyrodzie. W chrześcijaństwie Stwórca i stworzenie są radykalnie różni, a oddawanie przyrodzie czci byłoby idolatrią. Tradycja chrześcijańska odwołując się do Biblii wyraźnie wskazuje, że jednym z celów przyrody jest oddawanie czci Bogu (Ps 148). Niszczenie przyrody byłoby więc pozbawianiem Go chwały. Przyroda jest też dla chrześcijan przestrzenią, w której rozpoznają istnienie Stwórcy i wiele Jego atrybutów. Niszczenie przyrody utrudniałoby więc poznawanie Stwórcy. Ponadto Bóg powierzył człowiekowi zadanie uprawy i doglądania Ogrodu Eden (Rdz 2:15). Beztroskie wykorzystywanie przyrody lub celowe jej niszczenie byłoby sprzeniewierzeniem się woli Stwórcy. Wiele wskazuje więc na to, że chrześcijaństwo usuwając jedne bariery chroniące przyrodę wprowadziło inne, które w nie mniejszym stopniu, choć z zupełnie innych powodów, stają na straży stworzenia.