W literaturze filozoficznej przeważa pogląd, że Kartezjański program epistemologii, chociaż odegrał kluczową rolę w początkach rozwoju teorii poznania, jest obecnie z wielu względów nie do przyjęcia i powinien zostać wręcz wykluczony z możliwych do zaakceptowania stanowisk. Nie podzielam tej opinii. W ramach wykładu spróbuję pokazać, że nauka o poznaniu Kartezjusza, chociaż czasami zawiła i niepozbawiona trudności, opiera się na przesłankach i rozstrzygnięciach, które zdają się dość mocne, i co więcej, mogą być w dalszym ciągu z pożytkiem stosowane. Dlatego będę argumentował po pierwsze, że wiele z zarzutów wysuwanych wobec Kartezjusza jest wynikiem nazbyt jednostronnej interpretacji, a nie faktycznej słabości jego programu epistemologicznego (zob. Cottingham 2008, Sorell 2005, Regland 2016). Po drugie, nawiązując do opinii BonJoura będę starał się bronić poglądu, że zasady Kartezjańskiej epistemologii, o ile zostaną „właściwie uogólnione, uzupełnione i nieco poprawione” mogą stać się na powrót „podstawą satysfakcjonującego programu epistemologicznego” (L. BonJour, Epistemology, 2010, s. 22.) Szczegółowo omówię trzy sprawy. Pierwsza z nich dotyczy kontekstu problemowego, w jakim należy rozpatrywać program epistemologii Kartezjusza. Druga sposobu rozumienia przez Kartezjusza terminu „wiedza”. Trzecia z kolei związana jest z ustaleniem podstawowych etapów składających się na program epistemologii Kartezjusza.