W teologii chrześcijańskiej od Klemensa Aleksandryjskiego i Pseudo-Dionizego Areopagity wydaje się dominować podejście apofatyczne, negujące możliwość poznania natury Boga. Teografia i teopsychologia znajdują się na przeciwnym biegunie namysłu nad Najwyższą Istotą i oznaczają opis życia Boga oraz jego psychologiczną charakterystykę. Referat odwołuje się do trzech stanowisk: Carla Gustava Junga, który kreśli charakterystyki Boga Jahwe i Jezusa, szukając w nich archetypowych wzorców rozwoju ludzkiej jaźni, Harolda Blooma, sięgającego po Biblię w celu uzasadnienia swojego przekonania, iż judeochrześcijastwo jest mitem, służącym interesom sprawujących władzę, i w końcu Jacka Milesa, który, abstrahując od Boga jako obiektu kultu religijnego i namysłu teologicznego, interesuje się nim tylko jako postacią literacką – bohaterem najbardziej znanej książki w dziejach Zachodu.

W referacie na przykładzie prac wspomnianych autorów zostaną przedstawione i poddane krytycznej ocenie stosowane w teopsychologii i teografii metody, przyjmowane założenia, cele przyświecające badaniom oraz płynące z nich religijne, a także społeczne i polityczne konsekwencje.