Jak dokładnie oszacowali redaktorzy „Oxford Dictionary”, w roku 2016 słowo „postprawda” (ang. post-truth) biło wszelkie rekordy popularności. Przy tej okazji upowszechniła się też definicja tego zwrotu jako słowa odnoszonego do sytuacji, w której emocje i osobiste przekonania dominują nad faktami, i w której większy wpływ na kształtowanie się opinii publicznej ma odwoływanie się do emocji i osobistych przekonań, niż odwoływanie się do jakichkolwiek, choćby najtwardszych, danych empirycznych. Niezależnie jednak od tego, jaka jest genealogia tego społecznego i kulturowego fenomenu, powstaje pytanie, czy rzeczywiście dzisiaj ludzie chcą i wolą żyć w świecie „postprawdy”? Czy istotnie bardziej cenimy sobie obecnie różnego typu narracje (i te większe, i te mniejsze), niż zainteresowanie realiami i bezpośrednią konfrontację z rzeczywistością? Pozytywne odpowiedzi na te pytania oznaczałyby odwrót od prawdy jako naczelnej wartości poznawczej – wartości (jak dotąd) podstawowej, zarówno w nauce, jak i w każdej innej sferze ludzkiej aktywności. Rzecz w tym, że brak zainteresowania realiami i niechęć do bezpośredniej konfrontacji z rzeczywistością, jeśli miałyby się utrwalić, nieuchronnie skazują nas na rozbrat z klasycznie pojmowaną prawdą – z prawdą ogólnie definiowaną jako „adaequatio intellectus et rei”. W tym stanie rzeczy warto zapytać: czy to z nami coś jest nie w porządku, czy też szwankuje raczej nasz sposób pojmowania prawdy? I dalej, w związku z tym: czy ewentualnej korekty wymaga raczej nasz stosunek do prawdy, czy też jedynie sposób jej pojmowania? Dwa różne wyzwania. Przy czym to drugie, organicznie zrośnięte z dotychczasowym etosem filozofii, tylko z pozoru wydaje się łatwiejsze od pierwszego.