Wystąpienie ma na celu, z jednej strony, omówienie zakresu oraz szans i ograniczeń prowadzenia zajęć z filozofii na uczelni technicznej, z drugiej zaś zadanie kilku pytań rodzących się na tej kanwie, a wyrastających z praktyki dydaktycznej. Biorąc pod uwagę różną liczbę godzin tego przedmiotu, jak i niejednolity poziom studentów kierunków, w ramach których jest on nauczany, w wystąpieniu chodzi o zarysowanie kształtu, jaki takie zajęcia mogą przybrać. I tak – by podać choć kilka przykładów – wprowadzenie w logiczne i krytyczne myślenie oraz sztukę argumentacji, refleksja nad problemami ściśle związanymi ze studiowanym kierunkiem (np. filozofia techniki), czy też formy zajęć mające na celu przede wszystkim niezniechęcenie studenta do filozofii rozumianej szeroko. Rodzi się tu pytanie, czy nauczanie tego przedmiotu będzie ograniczać się jedynie do aspektów formalnych, czy też może być rozszerzone o treści stricte filozoficzne, analizowane za pomocą metody filozoficznej. Być może szansą zajęć z filozofii będzie w ich ramach poruszenie tematów „zupełnie innych”, a stąd bardziej intrygujących, niż te wchodzące w kanon studiowanego kierunku, takich jak na przykład zagadnienie wolności, szczęścia czy potrzeby moralności. Do uproszczeń należy zaliczyć z pewnością filozoficzną analizę wyłącznie tematów wyrazistych i po części znanych (m.in. temat aborcji, eutanazji, plagiatu), a pomijanie trudniejszych, dyskutowanych w oparciu o lekturę, często niełatwego, tekstu. Do tych ograniczeń należy też być może próba dowiedzenia, że filozofia jest (prawie) tak samo praktyczna jak każda użyteczna dyscyplina naukowa, a jako taka, potwierdza prymat praktyki nad (zbędną) teorią.