Paradoks loterii ma strukturę podobną do znanego argumentu sceptycznego eksploatującego zasadę epistemicznego domknięcia. Z tego względu jest przez niektórych autorów uważany za istotny test skuteczności kontekstualistycznego odparcia sceptycyzmu. Nie wchodząc w kwestie trafności zastosowań paradoksu loterii w dyskusji na temat sceptycyzmu, będę dowodził, że samo sformułowanie paradoks opiera się na kilku nieporozumieniach. Po pierwsze, w popularnych przykładach paradoksu zasada domknięcia zawodzi, ponieważ tzw. sąd loteryjny wynika nie z głównej przesłanki rozumowania, lecz z milcząco założonej w niej klauzuli ceteris paribus. Po drugie, odróżnienie sądu loteryjnego od zwykłego sądu nie ma wystarczających podstaw. W szczególności, polega ono na pomieszaniu kilku znaczeń terminu „prawdopodobieństwo”, z których każde inaczej wiąże się z klauzulą ceteris paribus. Po trzecie, wysokie prawdopodobieństwo sądu nie może być podstawą zaliczenia go w skład wiedzy. Przeciwnie, wiedza ceteris paribus jest podstawą oceny prawdopodobieństwa w każdym sensie tego słowa.