Przedmiotem mojego wystąpienia jest relacja pomiędzy okresami warunkowymi oraz wyrażeniami zawierającymi tzw. “”operatorem opowieści”” (ang. story prefix). Okresy warunkowe są sądami przyjmującymi postać „Gdyby było tak, że A, to byłoby tak, że C”, w których wskazujemy że zajście jednego stanu rzeczy, warunkuje zajście innego, np. „Gdybyś wzięła parasol, to byś nie zmokła”. Wyrażenia zawierające operator opowieści (“”Zgodnie z fikcją f, p””) nazywane są często parafikcjonalnymi i mają za zadnie zapewnić precyzję sądów z zakresu dyskursu fikcjonalnego, np. (H) „Zgodnie z fikcją ‘Studium w szkarłacie’, Sherlock Holmes był detektywem”.
Jednym z elementów łączących oba te zagadnienia jest to, że często analizowane są one w kategoriach semantyki światów możliwych. I tak, uznaje się, że wartość logiczna zdania (H) ufundowana jest w wartości logicznej odpowiedniego okresu warunkowego, (H*): „Gdyby prawdą było to, co zostało opisane w fikcji ‘Studium w szkarłacie’, Holmes byłby detektywem”. (H*) natomiast uznawane jest za prawdziwe wtw gdy albo (1) nie ma świata, który odpowiada treści „Studium w szkarłacie”, albo (2) istnieje świat, który odpowiada treści „Studium w szkarłacie” i w którym to świecie Holmes jest detektywem, oraz świat ten jest bardziej podobny do świata aktualnego aniżeli jakikolwiek świat, który odpowiada wspomnianej fikcji i w którym Holmes nie jest detektywem.
Celem mojego wystąpienia jest wskazanie na to, że związek zachodzący pomiędzy okresami warunkowymi oraz wyrażeniami parafikcjonalnymi, dostarcza dobrych powodów do krytyki tzw. ortodoksyjnego stanowiska w kwestii kontrmożliwych okresów warunkowych. Tezą tego stanowiska jest trywialna prawdziwość każdego okresu warunkowego posiadającego niemożliwy poprzednik. Stanowi to pośrednie wsparcie dla alternatywnego stanowiska, które uznaję fałszywość niektórych kontrmożliwych okresów warunkowych.