Przedstawiając swoją wersję kontekstualizmu epistemologicznego i przewidując możliwe wobec tej koncepcji obiekcje, Keith DeRose określił mianem manewru z zasadnej stwierdzalności (ang. warranted assertability maneuver, WAM) specyficzną odpowiedź na nierzadki rodzaj zarzutu wymierzonego w określoną teorię semantyczną i podważającego jej zasadność. W najogólniejszej i zwięzłej postaci zarzut ten przedstawia się następująco:

1) Zgodnie z określoną koncepcją T, określone zdanie Z w okolicznościach k powinno być prawdziwe;

2) Niemniej w k zdanie Z wydaje się fałszem;

3) Jeśli jakieś zdanie wydaje się w określonych okolicznościach fałszywe, a nie zachodzą inne okoliczności mogące to wyjaśnić, to zdanie jest w tym kontekście fałszywe;

4) Nie zachodzą okoliczności, o których mowa w 3);

Zatem koncepcja T jest fałszywa.

Manewr z zasadnej stwierdzalności polega próbie podważenia przesłanki 4) i wykazaniu, że za wspomniane przekonanie o fałszywości zdania Z odpowiedzialne są fałszywe implikatury generowane przez asercję zdania Z w okolicznościach k. DeRose nie lekceważy tego sposobu argumentacji, ale uznaje, że będzie on zasadny tylko, jeśli spełni trzy wskazane przez niego warunki. W swoim referacie przedstawię WAM spełniający te kryteria, a podważający słynną argumentację Gettiera dotyczącą statusu tzw. tradycyjnej definicji wiedzy. Jeżeli jednak argumentacja Gettiera jest poprawna, a zaproponowany przeciw temu argumentowi WAM spełnia wszystkie kryteria DeRose’a, to nie są one jedynymi warunkami koniecznymi poprawności WAM. W swym referacie przedstawię takie dodatkowe kryterium oceny tego rodzaju argumentów.