Akwinata na kartach swej Summy teologicznej (II-II q. 101-122) ukazuje fundamentalną rolę pietyzmu jako podstawowej cnoty społecznej. W wystąpieniu będę miał społeczne, polityczne i prawne aspekty cnoty pietyzmu, wskazując na egzystencjalny wymiar tej sprawności związany z afirmacją swego istnienia oraz istnienia innych osób. Pietyzm jest w tym ujęciu sposobem doskonalenia siebie w życiu osobowym, ale także sposobem realizowania się sprawiedliwości oraz czynnikiem koniecznym w tworzeniu autentycznej ludzkiej społeczności. Pragnę także ukazać związek prawa stanowionego jako środka wychowującego osobę ludzką do pietyzmu oraz rolę władzy jako instytucji ze swej istoty domagającej się istnienia w człowieku pietyzmu.

Wystąpienie swe zakończę ukazując antropologiczne ugruntowanie pietyzmu oraz rolę jaką spełnia on w życiu religijnym człowieka. Przyczyną obecności pietyzmu u osoby ludzkiej jest świadomość swej zależności, swego bytu od czegoś lub kogoś. Ma także pietyzm swe ugruntowanie w świadomości bycia we władzy innych osób. Jej istotą jest więc pewna postać pokory, która uzmysławia człowiekowi jego zależność od innych i fakt bycia obdarowanym pewnym istotnym dobrem, które wymaga od człowieka właściwego zachowania, postawy, pewnego autentycznego przeżywania sytuacji egzystencjalnej, w jakiej się on znalazł . Sprawność ta bardzo bliska posłuszeństwu i czci, wdzięczności; w istocie rzeczy afirmuje dobro, jakim jest samo istnienie i jego moc urzeczywistniania wszelkiego innego dobra. Z tej racji pietyzm ma znaczenie fundamentalne w istnieniu wszystkich innych cnót społecznych.