Autorka wskazuje na szczególne wykorzystanie muzyki w filmie, gdzie muzyka czy to jako podkład (soundtrack) czy to główny temat, staje się drogą wyzwolenia – tj. uzyskania szczególnego statusu lub inicjowania przemiany wewnętrznej bohatera. Przemiana taka z kolei dokonuje się albo dzięki zaangażowaniu bohaterów w uprawianie muzyki czy też jej doświadczanie (odbiór) albo przez „udział” muzyki w kształtowaniu się doświadczeń/drogi bohaterów. Autorka analizuje przykłady filmów „The Book of Life” reż. Jorge Gutierrez (2014), „The Tales from Earthsea” reż. Góro Miyazaki (2006) a także „Sa som i himmelen” reż. Kay Pollak (2004) oraz „Piano” Jane Campion (1993). Pierwszy oraz trzeci przykład sugerują, zdaniem autorki, widzenie muzyki jako aktywnego elementu życia bohaterów, który wpływa na ich zachowania lub umożliwia im pewien sposób postępowania. Przykłady 2 i 4 z kolei wskazują na wykorzystanie muzyki jako „świadka” czy też „świadectwo” przemiany bohaterów. W podsumowaniu autorka wskazuje się to, że ów szczególny rodzaj wykorzystania muzyki w filmie, stanowi zaskakujący być może rodzaj filozofii muzyki, który wspiera koncepcję muzyki jako siły aktywizującej pewne działania lub procesy przemiany.