Orygenes uchodzi za jednego z najwybitniejszych egzegetów Pisma Świętego w starożytnym Kościele. Stosując znaną filozofom starożytnym alegoryczną metodę analizy tekstów religijnych, starał się ufilozoficznić przekaz biblijny oraz zreinterpretować teologię starotestamentową z perspektywy chrystologicznej. Posługując się alegorezą, dopatrywał się w literze Starego Testamentu ukrytego przekazu, który – jego zdaniem – zaadresowany został do zaawansowanych duchowo wyznawców chrystianizmu. W gruncie rzecz przekaz ów miał charakter neoplatoński, choć chrześcijański filozof uważał, iż oddaje on najgłębszą istotę kerygmatu chrześcijańskiego. Orygenes odnajdywał w Piśmie Świętym trzy poziomy sensu tekstów biblijnych: dosłowny (cielesny), moralny (psychiczny) oraz alegoryczny (duchowy). Owym trzem warstwom Biblii odpowiadają – zdaniem Orygenesa – trzy grupy chrześcijan, które znajdują się na różnych etapach wtajemniczenia w kerygmat kościelny. Poszczególne poziomy wtajemniczenia chrześcijańskiego chronione są przez disciplina arcani, co upodabnia chrześcijaństwo w ujęciu Orygenesa do religii misteryjnych. W referacie zamierzam przedstawić związek zachodzący pomiędzy egzegezą Pisma Świętego uprawianą przez Orygenesa, a sposobem zorganizowania przez niego szkoły w Aleksandrii. Udowodnione zostanie, iż sposób podziału uczniów na grupy, który miał miejsce w szkole prowadzonej przez Orygenesa, odpowiadał wyróżnionym przez niego warstwom znaczeniowym Pisma Świętego. Podobnie miały się sprawy z treściami nauczania. Zwieńczeniem edukacji w uczelni aleksandryjskiej było osiągnięcie szczebla, na którym nauczano alegorycznej egzegezy Biblii, czyli de facto jej interpretacji w świetle filozofii neoplatońskiej.