Prezentacja ma na celu ukazanie mapy kryzysu Kościoła katolickiego. Punktem wyjścia jest zdefiniowanie konkurencyjnych narracji kryzysu w Kościele: narracji ortopraksyjnej i ortodoksyjnej. W narracji ortopraksyjnej przyjmuje się, że kryzys polega na nieadekwatności działań Kościoła w stosunku do potrzeb; przykładem są reakcje na kryzys migracyjny oraz spowolnioną akomodację teologii moralnej do wymagań współczesności. W narracji ortodoksyjnej wskazuje się, że źródłem kryzysu jest Ratzingerowska kategoria „Verweltlich”, „uświatowienie Kościoła”, charakteryzujące się hermeneutyką zerwania, silnym akomodacjonizmem politycznym i obyczajowym. Na tle tego sporu między zwolennikami narracji ortopraksyjnej i ortodoksyjnej proponuje się postawić istnienie kryzysu obecności współczesnego christianitas w kulturze, innymi słowy kryzysu roli Kościoła, jako generatora kultury i idei. Sekularyzacja Kościoła oznaczałaby nie tylko separację Kościoła od państwa, ale także zmniejszający się wpływ Kościoła na wytwarzanie idei. Można to zaobserwować we współczesnych trendach globalnych, w których christianitas nie odgrywa roli, np. na poziomie wiedzy (wchłanianie wiedzy humanistycznej przez znaturalizowane nauki społeczno-przyrodnicze, niekonkurencyjności programu katolickiego uniwersytetu w stosunku do programu „uniwersytetu badawczego”), rozwoju cywilizacyjnego (techno-etyczne wyzwania świata wirtualnego), nowych napięć geopolitycznych (malejąca rola Kościoła w budowaniu potencjałów politycznych przy utrzymującej się roli islamu w tych procesach (np. zjawisko „petro-islamu”)). Kościół nie odgrywa już szczególnej roli jako instytucja zmiany – jak jeszcze miało to miejsce np. w okresie „zimnej wojny”. Teza: narracje kryzysowe ortopraksyjne i ortodoksyjne nie wyczerpują opisania kryzysu Kościoła w kulturze, mapowanie tego zagadnienia wymaga dodatkowej narracji, sytuującej dyskurs Kościoła w kontekście przemian cywilizacyjnych.