Logika powstała jako część filozofii. Arystoteles uważał pierwszą za organon drugiej i tak już pozostało, przynajmniej dla tych, którzy uważają, że filozofowanie powinno być uregulowane metodologicznie. Sytuacja ta nie zmieniła się, gdy powstała logika matematyczna,  często uważana bardziej za gałąź matematyki niż filozofii. Orientację na temat relacji pomiędzy logiką a filozofią ułatwia odróżnienie logiki w sensie szerszym (semantyka, logika formalna, metodologia nauk) i logiki w sensie węższym (tylko logika formalna). Semantyka pozostaje w ścisłych związkach z filozofią języka, natomiast metodologia – z filozofią nauki. Nawet jeśli ograniczyć się do semantyki logicznej  i metodologii logicznej (kwalifikacja „logicznej jest traktowana dość liberalnie, tj. jako wskazanie na aplikacje metod formalnych w analizie języka resp. nauki) ich zawartość filozoficzna jest niewątpliwa. Bardziej skomplikowanie przedstawia się ewentualna treść filozoficzna logiki formalnej, tj. ogółu rachunków logicznych wraz z metalogiką. Pomijając kwestię organonu i wewnętrzne filozoficzne problemy logiki, np. status twierdzeń i reguł logicznych, a więc zagadnienia należące do filozofii logiki wyróżnić można dwie filozoficzne role logiki formalnej. Po pierwsze, mamy tzw. logikę filozoficzną zajmującą się formalizacją ważnych filozoficznie pojęć, np. modalności aletycznych,  asercji, wiedzy, obowiązku itd. Po drugie, konstrukcje logiki formalnej mogą być źródłem parafraz, które eksplikują tradycyjne definicje ważnych pojęć, np. semantyczna definicja prawdy bywa uważana za współczesną wersję klasycznej koncepcji prawdy. Problemem fundamentalnym staje się wykazanie, że formalizacja lub parafraza są trafne względem takich lub innych intuicji filozoficznych.