Etyka gospodarcza wraz z innymi etykami stosowanymi poszukuje podstaw ważnościowych swoich sądów. O możliwości wykorzystania jej w procesie mediacji pomiędzy uczestnikami życia gospodarczego decydują przecież argumenty uzasadniające jej werdykty. Muszą one być przekonujące oraz spełniać wymóg bezstronności. Owszem, w ich pozyskiwaniu pomocna jest etyka filozoficzna. Wobec wielości jej propozycji oraz ich niedostatecznego epistemologicznego ugruntowania, akcent pada na te z nich, którym towarzyszy metaetyczna rekomendacja. Tu zaś wybór narzędzi ulega znaczącemu ograniczeniu. Z tego powodu, poszukiwania etycznej miary zachowującej walory aplikacyjne kontynuowane są w sferze kultury i obyczaju. Tymczasem, to rozszerzenie wymaga ostrożności. Próżno szukać w kulturze gotowej odpowiedzi na pytanie o to, jak być powinno. Kultura, rzecz jasna, zawiera takie odpowiedzi. Zawiera ich jednak więcej, niż spodziewałby się tego etyk poszukujący – w jej obszarze – rozwiązania nurtujących go problemów. Okolicznością utrudniającą owe poszukiwania są zmiany w kulturze Zachodu zachodzące od lat 50. XX wieku. Ich wieloaspektowość sprawia, że nie poddają opisowi za pomocą kryteriów wywiedzionych z jednej doktryny bądź metody. Dlatego pomocna w ich badaniu wydaje się perspektywa ogólniejsza od pozostałych. Ponieważ analiza procesów zapoczątkowanych przez zwrot performatywny donosi się do nich wszystkich, została ona wymieniona w tytule wystąpienia. Jego celem jest wyjaśnienie, dlaczego świat wartości kulturowych, o aktualności których decyduje (zróżnicowana) praktyka nadawania im znaczeń, zasadnie aspiruje do miana normatywnego fundamentu życia zbiorowego, w tym życia gospodarczego.