Jednym z najbardziej historycznie wpływowych i intensywnie polemicznych myślicieli dawnej filozofii indyjskiej był Kumarila Bhatta (VI-VII w. n.e.), przedstawiciel mimansy – wedyjskiej tradycji egzegetyczno-hermeneutycznej. Wychodząc z pozycji epistemologicznych (poznawczego prymatu percepcji), rozwinął on w ramach możliwości systemu mimansy jej podstawowe założenie o trwałym, stałym i przyrodzonym związku słowa (zwłaszcza słowa Wed) z jego znaczeniem. Język jako wyjściowo dany w świecie jednostkowego użytkownika był w takim ujęciu empirycznie już istniejący (anādi – dosł. „bez początku”), a logicznie nieredukowalnie konieczny dla zaistnienia komunikacji językowej (vyavahāra). Za wyróżnioną epistemicznie formę słowa uznawało się Wedy ze względu na ich niezbywalną funkcję deontyczną (nakaz rytualny). Tym samym trzeba było nie tylko założyć brak ich pierwotnego autora, ale i ‘pozaczasowość’, co pociągało za sobą zarówno skutki antykreacjonistyczne w przyjmowanej przez Kumarila ontologii, jak i antykonwencjonalistyczne w filozofii języka. W niniejszym wystąpieniu zaprezentowana zostanie struktura spójnie budowanych przez Kumarilę argumentów w zakresie przede wszystkim teorii znaczenia, z uwzględnieniem jego perspektywy na status języka Wed (czyli języka wedyjskiego, sanskrytu) wobec innych znanych mu form komunikacji językowej.