Ostatnie osiągnięcia w kosmologii i fizyce cząstek prowadzą do zaskakujących wniosków. Sugerują istnienie wielu odmiennych – od Naszego – wszechświatów. Hipoteza multiwszechświata pojawia się jako wynik rozważań przeprowadzanych zarówno w największej skali na gruncie tzw. teorii wiecznej, chaotycznej inflacji, jak i w skali najmniejszej z możliwych – jako wniosek płynący z teorii superstrun, wyartykułowany jako propozycja tzw. kosmicznego „krajobrazu”. Koncepcja multiwszechświata mogłaby w racjonalny sposób wyjaśnić pochodzenie naszego Wszechświata, sposób jego zaistnienia, a także szczegóły jego funkcjonowania, a w szczególności kwestię jego „dostrojenia” dla rozwoju życia. Ale czy spekulacje na temat wszechświatów, których nigdy nie będziemy mogli zobaczyć, oparte na teoriach, które być może nigdy nie będą testowalne empirycznie są jeszcze nauką czy już (niesprawiedliwie) filozofią?