„Kwestie” teologiczne Stefana Langtona z przełomu XII i XIII w. zachowane są w postaci lepiej lub gorzej zredagowanych sprawozdań z dyskusji. Obecnie trwają prace nad wydaniem krytycznym ksiąg II-IV. Rozwiązania trudności w kwestiach Langtona wprowadzane są najczęściej wyrażeniem „dicimus quod” lub znakiem rozwiązania (solutio, responsio). Niekiedy jednak odpowiedź otwiera formuła typu „magister dicit”. Czy są to słowa ucznia-redaktora opracowującego reportatio z zajęć, który w ten sposób markuje swój dystans, czy też mamy do czynienia z relacjami samego Langtona o jego własnym nauczycielu (lub o Piotrze Lombardzie)? Czy jest możliwe, żeby formuła ta miała odmienne odniesienie w różnych miejscach?

W referacie przedstawię kilka przykładów (dotyczących zagadnień bardziej filozoficznych, np. teorii supozycji) i spróbuję ustalić, czy w rozstrzygnięciu problemu interpretacyjnego może pomóc niewydana „Summa” Galfryda z Poitiers. Galfryd był najprawdopodobniej bezpośrednim uczniem Langtona i często przytaczał jego poglądy we własnych kwestiach. Gdy używa formuły „magister dicit”, czyni to zazwyczaj, aby skontrastować tezy Langtona z własnym pomysłem. Można dowieść, że przynajmniej w niektórych wypadkach Galfryd korzystał z pośledniej rodziny rękopisów, a nie z własnych notatek lub sprawozdań. W co najmniej dwóch miejscach Galfryd interpretuje frazę „magister dicit” występującą w kwestiach Langtona jako odnośnik do Piotra Lombarda. Czy to słuszna identyfikacja? Jeśli nie, to znaczyłoby, że sam Galfryd nie zawsze rozumiał status tej frazy w tekście, który miał przed oczami.