Bodźcem, ze względu na który średniowieczni myśliciele zaczęli zastanawiać się nad istotą ruchu, było najważniejsze dzieło Arystotelesa – Fizyka. Czytanie i komentowanie tego dzieła było obowiązkowym elementem nauczaniu na uniwersytecie, stąd średniowieczni myśliciele objaśniali treść tego traktatu, tak aby był on zrozumiały dla słuchaczy. Księga III Arystotelesa podzielona jest na dwie części; pierwsza traktuje o ruchu, druga o nieskończoności. Komentarz Averroesa do księgi III miał istotny wpływ na średniowieczne dyskusje o ruchu. Powiedział on, że ruch można rozumieć na dwa sposoby: albo jako stopniowe nabywanie form przez przedmiot będący w ruchu (formae fluens), albo jako droga do formy (via ad formam). Problem ten sprowadzał się zatem do pytania: czy ruch powinien być traktowany jako formae fluens czy jako fluxus formae? Według Awerroes’a sposób mówienia o ruchu jako przepływie formy (fluxus formae) był bardziej znany w czasach Arystotelesa, ale ten drugi sposób mówienia o ruchu, to znaczy jako forma płynąca (formae fluens) jest prawdziwszy. Kwestie Burydana dotyczące ruchu wydają się być nieprecyzyjne, ponieważ, podczas gdy w księdze III Arystoteles omawiał ruch w ogóle (ruch lokalny, ruch w zmianie jakościowej i zmianie ilościowej), Burydan w pytaniach III. 2-5 analizował wyłącznie ruch w zmianie jakościowej. Jan Burydan swoje stanowisko (dotyczące pytania: w jaki sposób powinien być traktowany ruch?) przedstawił w drugiej kwestii w komentarzu do III księgi Fizyki: Czy do zmiany wymagany jest przepływ różny od tego co ulega zmianie i od jakości wedle której ma miejsce zmiana? Niniejszy referat stanowi komentarz do rozwiązań Burydana dotyczących problemu zmian jakościowych, zwłaszcza problemu który sprowadza się do pytania jak należy rozumieć ruch.