Właściwie każda dziedzina wiedzy lub kultury może być formalizowana, w szczególności dotyczy to ontologii. Ale powstaje pytanie, czy formalizacja taka ma zawsze sens, czy przynosi jakieś korzyści. Niewątpliwie może się przyczyniać do klarowności i ścisłości dyskursu ontologicznego, jeśli formalizm jest odpowiednio dobrany. Ale istotna korzyść polega na czymś więcej, na tym, że dzięki formalizacji dostrzegamy konsekwencje przyjmowanych założeń ontologicznych, które przy podejściu nieformalnym nie były widoczne, i w rezultacie, wzbogacamy naszą ontologię bądź ją modyfikujemy.

Formalizacja bywa niebezpieczna wtedy, gdy zastosujemy zbyt mocne lub zbyt słabe narzędzia formalne. W pierwszym przypadku może ona prowadzić do nadinterpretacji ontologicznej. Przykładowo, dosyć powszechne posługiwanie się formalizacją teoriomnogościową, czy też opieranie się na logice ekstensjonalnej, zobowiązuje nas ontologicznie do kategorii zbiorów, chociaż bezpośrednio nasza ontologia się do niej nie odnosi. Natomiast zastosowanie zbyt słabych narzędzi formalnych może prowadzić do strywializowania badanej problematyki ontologicznej. Tutaj przykładem może być użycie ontologii Leśniewskiego lub logiki klasycznej do analiz nieistnienia. Przykłady tego typu formalizacji niestety dosyć często pojawiają się w publikacjach polskich.