Celem wystąpienia jest przedstawienie zależności koncepcji filozoficznej Johna Locke’a w stosunku do siedemnastowiecznego paradygmatu naukowego. Złożoność nowej koncepcji rozumu ludzkiego można bowiem zrozumieć, jeśli przedstawi się ją jako próbę wykorzystania przez angielskiego filozofa kilku tradycji naukowych: medycyny (m. in. klinicyzmu Thomasa Sydehnhama, ale też koncepcji wcześniejszych – galenistów czy paracelsjan), projektu kompilacji historii naturalnych Francisa Bacona, mechanicyzmu Descartes’a, korpuskularyzmu Robreta Boyle’a, a w pewnym stopniu także nowej wówczas fizyki Izaaka Newtona. Zależności te ująć należy w trzech aspektach: (1) realnego zaangażowania Locke’a w badania naukowe oraz wynikającą stąd znajomość ówczesnego stanu wiedzy; (2) sprzeciwu wobec tradycji arystotelejskiej oraz kartezjańskiej i wypracowania własnego stanowiska odnośnie do badania przyrody (przede wszystkim zależności pomiędzy spekulatywną filozofią natury oraz opisową historią naturalną, a także uznania historycznego charakteru obu tych rodzajów refleksji nad przyrodą); (3) potraktowania badań nad przyrodą jako paradygmatu dla opisu ludzkiego rozumu. Ukazanie tych zależności pozwala na rekonstrukcję złożoności zamysłu realizowanego w „Rozważaniach dotyczących rozumu ludzkiego”, a także wyjaśnienie niektórych obecnych w tym dziele niejasności (stosunku do korpuskularyzmu Boyle’a czy zmian w kolejnych wydaniach dzieła).