Głównym celem wystąpienia jest przedstawienie istoty Schadenfreude (złej radości): jest to radość z cudzego zła, niewywołanego działaniami podmiotu doznającego tejże radości. Uchwycenie tej istoty wiąże się z wyróżnieniem czterech parametrów charakteryzujących emocjonalne reakcje na wartości: emocjonalnego, lokalizacyjnego, aksjologicznego i kauzalnego. Parametry te służą mi do skonstruowania pewnej kombinatoryki owych reakcji, na której tle możliwe jest uwyraźnienie specyfiki Schadenfreude oraz niektórych zależności między nią a innymi emocjami. Na bazie tych ustaleń przedstawiam typologię Schadenfreude (komiczna, prudencjalna, sprawiedliwości, zazdrości, korzyści, łaski, radykalna), wraz z krótkimi analizami etycznymi. Analizy te ogniskują się wokół określenia właściwego przedmiotu intencjonalnego poszczególnych typów Schadenfreude. Wyjąwszy typ radykalny, zła radość zdaje się być jedynie pośrednio radością ze zła, co ma zasadnicze znaczenie dla jej oceny etycznej. Natomiast w wypadku Schadenfreude radykalnej istnieje podejrzenie, że jest ona jedynie konstruktem teoretycznym, niemającym realnego odpowiednika. Omawiam także punkt widzenia ofiary Schadenfreude, w tym postawę polegającą na celowym dawaniu innym powodu do odczuwania Schadenfreude.