Zajęcia warsztatowe z filozofii (w skrócie ZWF), bazujące na zaproponowanej przez Matthew Lipmana metodzie filozofowania z dziećmi, charakteryzują się tym, że nie stawia się w nich celów erudycyjnych. Usiłuje się natomiast wyrabiać u osób biorących w nich udział prospołeczne postawy i kompetencje sprzyjające ich intelektualnej oraz moralnej samodzielności. Mając na uwadze te zadania, jedną z metodycznych wytycznych obowiązujących na ZWF jest zalecenie, aby uczestnicy sami rozważali podejmowane na tych zajęciach problemy. Natomiast prowadzący warsztaty nie powinien zajmować stanowiska w kwestiach merytorycznych i to nawet w sytuacji pojawienia się bardzo kontrowersyjnych sądów uczestników.

Pod adresem tego trybu realizacji zajęć formułuje się krytykę, iż prowadzi on do podważania autorytetu nauczycieli i rodziców. Ponieważ Lipmanowski program opiera się na przekonaniu, że pozytywne efekty zarówno wychowania, jak też kształcenia wymagają autorytetów, to postawiony zarzut jest poważny. Zatem w swoim wystąpieniu analizuję go. Zastanawiam się najpierw, czym jest autorytet i jaki jego rodzaj jest istotny w edukacji. Dalej, na bazie tych ustaleń, rozważam, jak miałoby dochodzić do naruszenia autorytetu nauczyciela/rodzica w toku ZWF.