„Fileb” zaliczany jest do późnych dialogów Platona i stanowi kulminację wielu wątków myślowych, pojawiających się we wcześniejszych jego pismach, a jednym z nich jest niewątpliwie problem dotyczący natury i celu metody dialektycznej. W rozpowszechnionym sposobie traktowania dialektyki Platońskiej ujmuje się zwykle jej kolejne postacie jako trzy niezależne metody, ukierunkowane na osiągniecie odmiennych celów. Stąd też odróżnia się: elenktykę, typową dla wczesnych, „aporetycznych” dialogów, dialektykę hipotetyczną, prezentowaną głównie w „Menonie”, „Fedonie” i „Państwie”, wreszcie dialektykę diairetyczno-synagogiczną zarysowaną w „Fajdrosie”, a następnie dokładniej analizowaną i egzemplifikowaną w późnych dziełach, takich jak „Sofista”, „Polityk” i „Fileb”. Prezentowane rozważania zmierzają do wykazania, że ten ostatni dialog, choć eksponuje dialektykę w jej postaci diairetycznej, to zawiera również odniesienia do pozostałych jej rodzajów. Co więcej, owe rodzaje nie są ujmowane jako funkcjonujące niezależne od siebie, lecz jako komplementarne elementy całościowego procesu dialektycznego, decydujące finalnie o jego mocy docierania do prawdy. W powyższym kontekście zostanie również poddany analizie sposób, w jaki Platon argumentuje na rzecz tezy, że dialektyka stanowi najdoskonalszy rodzaj poznania, przewyższający wszystkie inne nauki.