W klasycznej filozofii indyjskiej rozwój języka technicznego dyktowany był potrzebą doprecyzowania pojęć systemu poprzez szukanie właściwych definicji. Jednak szkoła logiczna njaja (od XI w. n.e.) obrała za cel stworzenie również uniwersalnego medium debaty, w której poddany ścisłym regułom dyskurs umożliwiałby sensowną komunikację adwersarzy z różnych szkół, niezależnie od odmiennych założeń ontologicznych.

Przedsięwzięcie filozoficzne, zwane później „językiem nowej logiki”, mimo iż skończyło się powodzeniem na oczekiwaną skalę, oznaczało dla jego twórców również nowe wyzwanie, a mianowicie odpieranie zarzutów oponentów posługujących się precyzyjniejszych instrumentarium językowym.

Dobrym przykładem ambiwalentnych skutków tworzenia uniwersalnego języka przez njaję jest definicja substancji Kanady (I/II w. n.e.) z systemu wajśesziki, która, rozwinięta i doprecyzowana przez Udajanę (XI w.) z njaji, stała się zręcznym narzędziem dla Citsukhy (XIII w.) oraz Madhusudany Saraswatiego (XVII w.) do obrony finalnej definicji świadomości „samoświetlistej” w adwajcie, a jednocześnie do obalenia teorii przeciwnej – świadomości „innoświetlistej” njaji.