Pytanie o sposób rozumienia podmiotu zdrowia publicznego jest kluczowe dla rozstrzygnięcia normatywnego statusu etyki zdrowia publicznego, a w konsekwencji dla legitymizacji moralnej rozmaitych polityk i praktyk zdrowotnych. Próba ustalenia, w jakiej relacji pozostają do siebie dobro indywidualne (zdrowie jednostki) i dobro zbiorowe (zdrowie „publiczne”) oraz w jaki sposób i w jakim aspekcie pierwsze stać się może (lub nie) częścią lub elementem drugiego, wymaga przeprowadzenia analiz pojęciowych, wykraczających poza normatywny grunt etyki samej i sięgających z jednej strony do rozumienia fenomenu zdrowia, a z drugiej do pojmowania społecznego charakteru życia ludzkiego i relacji jednostka-zbiorowość w wymiarze społecznym i politycznym. 

Tytułowe pytanie ma właściwie dwa wymiary. Można pytać o to, czyje jest zdrowie publiczne, dociekając statusu ontologicznego podmiotu tegoż zdrowia. Można też zapytać, czyje zdrowie jest publiczne i kiedy (w jakich warunkach) takim się staje. Pierwsza kwestia kieruje uwagę ku problemowi autonomii i paternalizmu w odniesieniu do polityki zdrowotnej, co pozwoli uwydatnić różnice perspektyw klasycznej bioetyki i etyki zdrowia publicznego. Druga kwestia prowadzi do poszukiwania granic jednostkowej wolności sprzeciwu wobec realizacji dobra zbiorowego (wspólnego) i poprzez to ugruntowania zasadności różnych form wywierania presji i egzekucji przymusu w polityce zdrowotnej.