Pomimo sprzeciwu konserwatywnej części środowiska akademickiego w literaturze, pojawiają się głosy, że klasyczna wizja uniwersytetu niezależnego to mit, iluzja i nierealna utopia. Zgodnie z tą narracją, mitologizacja uniwersytetu stanowi jedną z przyczyn blokujących, lub przynajmniej spowalniających, debatę i wdrożenie działań reformujących uczelnie. Władze uniwersytetu nie mogą z marzycielską naiwnością spoglądać w przyszłość, lecz świadomie szukać związków między edukacją a przyszłą karierą swoich studentów. Umiejętność przewidywania kierunków zmian na rynku pracy pozwala lepiej ukierunkować działania edukacyjne do potrzeb rynku pracy w latach kolejnych. Ważnym pytaniem w obliczy powyższych rozważań jest kwestia „jak w urynkowionej wizji szkolnictwa wyższego radzi sobie filozofia i jej absolwenci?”, a patrząc jeszcze bardziej ogólnie: „czy filozofia znajduje uzasadnienie własnej egzystencji na neoliberalnym uniwersytecie?”. To nie są tylko teoretyczne dywagacje, lecz mają praktyczne konsekwencje, co wyraźnie pokazał casus Uniwersytetu w Białymstoku, gdzie rozważano (choć finalnie do tego nie doszło) usunięcie filozofii jako możliwego kierunku studiów, jakoby była ona nierentowna, nieprzydatna z punktu widzenia natychmiastowej zastosowalności na potrzeby gospodarki, „produkująca tylko potencjalnych bezrobotnych”. Dzień dzisiejszy zdaje się być dobrym czasem na odświeżenie i przypomnienie roli filozofii w kształceniu akademickim, na powrót do korzeni budowania krytycznego myślenia, logicznego uzasadniania własnych poglądów, myślenia niekonwencjonalnego, innowacyjnego, spoza tzw. „pudełka” (ang. outsite -the-box). 

Autor stawia sobie za cel udowodnić potrzebę kształcenia filozoficznego we współczesnym świecie i aktualnych realiach społeczno-gospodarczych, akcentując przede wszystkim elastyczność, uniwersalność i ponadczasowość myśli filozoficznej.