Paul Romer, posługując się metaforą flogistonu, scharakteryzował modele makroekonomiczne (dynamiczne stochastyczne modele równowagi ogólnej – DSGE) jako pseudonaukową praktykę, która rozwija się w najbardziej newralgicznym obszarze współczesnej teorii ekonomicznej. Moja odpowiedź na zarzuty krytyczne Romera dotyczy przede wszystkim dwóch pierwszych z trzech obszarów: 1) obiektywność, 2) ugruntowanie empiryczne oraz 3) upowszechnienie się modeli DSGE. Odwołując się do nowszych dyskusji w filozofii nauki, wskazuję, że modele DSGE nie naruszają obowiązujących standardów epistemicznych, zarówno pod względem obiektywności, jak i ugruntowania empirycznego. Przywołuję też krótkie holistyczne wyjaśnienie upowszechnienia się modeli DSGE jako pewnego rodzaju rutyny w działalności badawczej ekonomistów.