Jednym z aktualnych wyzwań, jakie stoją przed człowiekiem antropocenu jest określenie, wdrożenie i doskonalenie działań na rzecz ochrony środowiska. Modus operandi, przyjęty w tym zakresie, będzie wpływał na sposób odnoszenia się i działania człowieka wobec jego środowiska. Interesująco w tym kontekście przedstawia się propozycja Rogera Scrutona zamieszczona w książce „Zielona filozofia”. Jego zdaniem, działania w zakresie ochrony środowiska winny być motywowane przez ojkofilję.
W punkcie wyjścia przedstawiona zostanie charakterystyka ojkofilii w ujęciu zaproponowanym przez R. Scrutona. Uwzględnione zostaną w szczególności: zasady przezorności i rezyliencji, homeostatyczne właściwości omawianego ujęcia czy specyfika „oddolnej aktywności” będącej wynikiem troski o oikos i odpowiedzialności za nie.
Opracowanie zagadnienia ojkofilii umożliwia zarysowanie obrazu człowieka funkcjonującego w jej duchu. Innymi słowy – stan ojkofilii (uczucia, sposób myślenia, postawy z nim związane) może wskazywać na określoną antropologię adekwatną do obrazu człowieka, jaki się tu wyłania. Identyfikuje się w tym przypadku antropologię ograniczoną. Rozważania prowadzone w tym obszarze problemowym inspirują do uwzględnienia ich w odniesieniu do, szeroko rozumianego, procesu decyzyjnego w ochronie środowiska.
Ojkofilia i związana z nią antropologia, może być traktowana jako punkt wyjścia czy pewnego rodzaju determinanta procesu decyzyjnego w ochronie środowiska. Mówiąc nieco inaczej – “profil sprawcy czynu” wpływa na przebieg procesu decyzyjnego. Podkreślenia wymaga znaczenie proponowanej tu perspektywy dla projektowania i konstruowania wzorca procesu decyzyjnego. Wzorzec ten będzie stanowił następnie punkt odniesienia dla metodyki postępowania w zakresie ochrony środowiska.